5 เส้า เรารักกัน (???)

      เมื่อจำนวนความต้องการในการศึกษาเพิ่มขึ้น ทำให้มหาวิทยาลัยต่างๆ ต่างพากันเปิดวิทยาเขตอื่นขึ้นมา เพื่อที่จะให้เพียงพอต่อความต้องการของผู้ศึกษาและความต้องการในเรื่องสาขาวิชา เมื่อกล่าวถึงการรักษาความสัมพันธ์อันดีระหว่างวิทยาเขต และตัวนิสิตที่ศึกษาในวิทยาเขตนั้นๆ จึงทำให้เป็นกีฬาสานสัมพันธ์  (==) อันดีงามขึ้น

     มหา'ลัย นี้ก็เช่นกัน ที่เปิดเพิ่มมาถึง 3 วิทยาเขต 

     ทว่า ทำไมถึงเป็นกีฬา 5 เส้า???

     เรื่องนี้คงจะต้องย้อนความไปถึงที่มาของคณะ คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่นี่เปิดต่อมาจากวิทยาลัยชลประทาน และ วิทยาเขตหลักไม่นับเป็นวิทยาเขต เรียนกันว่า "xxxกลาง" ดังนั้นกีฬาประเพณีนี้จึงกลายเป็น 5 เส้า

     เนื่องจากปีนี้เป็นปีแรกที่เรามีโอกาสได้ไปเป็นผู้ชม ผู้เชียร์ และเป็นตัวนักกีฬาเอง (ปีที่แล้วเทพี่เพราะขี้เกียจ) ปีนี้จัดขึ้นที่วิทยาเขตหนึ่ง ที่ค่อนข้างใกล้กรุงเทพมากในระดับหนึ่ง นามว่ากำแพงแสน แต่ของเรียกเป็นจังหวัดจะดีกว่า เพราะกว้างมากเหลือเกิน ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ต่างจังหวัดในสมัยก่อนที่อากาศดีมากกกกกกก และที่น่าตกใจคือคุณเธอก็ใกล้กรุงเทพซะเหลือเกิน (แนะนำใครเบื่อสวนรถไฟก็ลองขับรถไปนอนเล่นดู)
     สิ่งที่แตกต่างไปจากวิทยาเขตที่เรียนอยู่มากๆ คือขนาด อันนี้ต้องยอมรับว่าด้วยความที่เป็นวิทยาเขตกลางเมือง พื้นที่ ม. ก็ถูกแบ่งไปสร้างถนนบ้าง ให้กรมต่างๆบ้าง ทำให้พื้นที่ค่อนข้างแคบ แต่ก็มีข้อดีคือทุกสิ่งอย่างอยู่ใกล้กัน คุณไม่จำเป็นต้องมีรถก็สามารถไปเรียนได้ ด้วยรถสวัสดิการของมหา' ลัย (นี่เคยลืมแม้กระทั่งกระเป๋าเงินก็สามารถไปเรียนแล้วกลับมาได้) แต่ที่นู้นคือกว้างมากกกกก สามารถมีไรข้าวฟ้าง สนามกีฬาน่าจะเกือบทุกชนิดแม้กระทั่งวอลเลย์บอลชายหาด 7-11 คือไกลมาก ไปแล้วยังหาโรงอาหารไม่เจอเลย คิดว่าถ้าเรียนที่นู้นแล้วไม่มีรถวิชาไหนไม่เช็คชื่อคงไม่เข้า ตื่นสายหน่อยคงต้องบอกลาคะแนนอันแสนจะมีค่าแน่ๆ
    อาจเป็นเพราะลักษณะท้องถิ่นที่เรียน หรือนิสัยที่ถูกปลูกฝังกันมาก็ไม่ทราบ นิสิตที่มาแต่ละกลุ่มจะมีลักษณะเฉพาะที่ต่างกัน ถึงแม้จะอยู่ในเครือเดียวก็แต่ก็ค่อนข้างต่างกัน เช่น วิทยาเขตที่ไปนี่จะมีความบ้าบิ่นอยู่ไม่น้อย สามารถเต้นสันรอได้นานมาก ถือเป็นการต้องรับที่น่าตกใจน่าดู (เพราะเต้นสันเหนื่อยมากกกกก ) ทุกองค์ใส่กันสุดเเรงจริงๆ แล้วก็จะเป็นวิทยาเขตที่ค่อนข้างเฮฮา ต่างกับวิทยาลัยเพื่อนบ้าน ที่จริงจังกันซะเหลือเกิน จนคิดว่าอยากจะเอาพวกนักกีฬาตัวจริงของมหา'ลัยมาลงแข่ง
   ที่น่าเศร้าใจของการจัดงานในครั้งนี้คงเป็นเรื่องการจัดการ อย่างแรงคือเรื่องเสื้อ ที่ควรจะมีแจกให้นักก๊ฬาทุกคน แต่นี่คือตอนแรกจะมาเก็บเงิน นอกจากจะเสียเวลามาแล้วยังต้องเสียงเงินอีก ทางนักกีฬาทส่วนใหญ่คิดว่าคงจะเลือกที่ไม่เอากัน ผลคือเสื้อเหลือแน่เพราะสั่งมาแล้ว สุดท้ายก็ต้องแจกฟรีอยู่ดี ต่อมาคือเรื่องสนามแข่ง คุณให้คนไปแข่งแชร์บอลที่สนามฟุตซอล บ้าไปแล้ว คือเหนื่อยมาก ข้ออ้างคือสนามไม่ว่าง เวลาก็ไม่ตรง เลทไปเรื่อยทำให้ต้องตัดกีฬาฮาเฮออก  อาหารไม่ค่อยอร่อย รสเเปลกๆ ที่น่าตกใจคือเรื่องน้ำดื่มกลับทำได้ดีมาก ชงน้ำแดงได้อร่อยจริงๆ

    หลังจากตรากตรำ(กับการตื่นเช้า) และแข่งขัน(กันอย่างดุเดือด) ก็ถึงเวลางานเลี้ยง ซึ่งงานนี้ทางเจ้าภาพได้สั่งโต๊ะจีนมา (อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ) และมีการแสดงจากเจ้าภาพและว่าที่เจ้าภาพ ซึ่งแต่ละฝ่ายต่างก็ขุดของดีของตัวเองมาโชว์อย่างไม่มีใครยอมใคร เป็นที่น่าตื่นเต้นกับวิทยาเขตอื่นๆ (นิดนึง) และมีการแลกของขวัญกัน ส่วนใหญ่จะเป็นของ Signature เช่น วิทยาเขตหลักมีโรงนมเป็นของตัวเอง ก็เอานมมาฝาก หรือวิทยาเขตที่ใกล้ทะเลก็จะนำผลิตภัณฑ์อาหารทะเลอบแห้งมาแลกเปลี่ยนกัน
  อย่างไรก็ดี การจัดกีฬาในครั้งนี้ทำห้เห็นถึงความเป็นพี่น้องกัน แต่ละวิทยาเขตล้วนมีวัฒนธรรมที่ใกล้เคียงกัน สังเกตได้จากบทเพลงและท่าลีดที่ให้ร่วมกัน นอกการแข่งขันทุกคนล้วนแต่มีรอยยิ้มให้แก่กัน ไม่มีเรื่องทะเลาะ แต่ก็ไม่มีการสร้างสัมพันธ์ที่น่าประทับใจสักเท่าไร เหมือนมาแข่งกีฬาทั่วไปแล้วกลับ สายสัมพันธ์ที่ควรจะดีกลับกลายเป็นคู่แข่งในสนามที่จะต้องเอาชนะให้ได้ ดีที่ยังมีวิทยาเขตที่เฮฮาอยู่บ้าง ก็เข้าใจว่าภายในระยะเวลาอันสั้นคงไม่สามารถที่จะทำความรู้จักกันได้ขนาดนั้น ส่วนตัวคิดว่าถ้าจะสร้างสัมพันธ์ที่ชัดเจนมากกว่านี้ก็ควรจะสร้างเป็นค่ายที่จัดร่วมกัน ทำงานสักอย่างร่วมกัน เพื่อให้ได้เห็นผลที่ชัดเจนมากว่านี้

แข่ง  20.01.18

ลง  23.01.18

PKK' Che28