สานต่อประเพณี สืบทอดเจตนารมณ์

"ประเพณีคืออะไร SOTUS ย่อมาจากอะไร"
  คาดว่าหลายๆคนเคยได้ยินคำนี้มามาก ไม่ว่าจะเป็นจากในสื่อต่างๆหรือปากต่อปาก ทางที่ดีและทางที่ไม่ดี ไม่ว่าคุณจะได้ยินมาอย่างไร ขอให้ลืมไปชั่วขณะหนึ่ง และลองเปิดรับข้อมูลจากคนใน...ที่ประสบพบเจอกับระบบนี้มา

S - Seniority
O - Order
T - Tradition
U - Unity
S - Spirit

    เนื่องจากการที่จบจากโรงเรียนมัธยมในเครือที่มีระบบรุ่นพี่ - รุ่นน้องมาอย่างยาวนาน นั่นคือระบบ SOTUS น้อยๆในโรงเรียน และ เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยมา ก็พบกับ SOTUS อีกครั้งในแบบที่แท้จริง
    ในโรงเรียนนั้น 6 ปีที่ผ่านมาถูกปลูกฝังให้ "รักเพื่อน นับถือพี่ เคารพครู กตัญญูพ่อแม่ ดูแลน้อง" (คาดว่าหลายคนคงรู้แล้วว่าจบจากที่ไหนมา) เราถูกปลูกฝังมา โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่านันคือสิ่งที่เรียกว่า "SOTUS"
     คงเป็นเพราะผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมั้ง ที่ทำให้เรารักเพื่อน คงเป็นเพราะ "ต้อง" ทำงานด้วยกันมั้ง ที่ทำให้เรากล้าที่จะทำสิ่งดีๆ  คงเป็นเพราะรุ่นพี่มั้ง ที่ถ่ายทอดอะไรหลายๆอย่างให้เราสืบทอดต่อไป
       เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ยิ่งเข้าคณะกับมหา'ลัย ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในด้านนี้ทั้งคู่ ยิ่งได้รับการสัมผัสที่ลึกเข้าไปยิ่งขึ้นอีก

"แม่พิมพ์ที่แย่ ก็ทำให้ผลิตภัณฑ์ออกมาแย่
แต่ในทางกลับกัน 
แม้แม่พิมพ์ที่ดี แต่วัสดุเเย่ ผลิตภัณฑ์ก็ออกมาแย่เช่นกัน"
Staff Cheer E69

   การเข้าห้องเชียร์คือหนึ่งในวิธีการถ่ายทอดคำๆนี้ต่อไป การจะเข้าห้องเชียร์ได้นั้นต้องแต่ตัวถูกระเบียบ (ซึ่งก็ดีและถูกต้องตามกฏมหา'ลัย แต่มีการปรับเล็กน้อยเพื่อความสะดวก) ต้องมีความอดทน ทั้งต่อแรงกดดันจากตัวเอง คนรอบข้าง และสภาพอากศที่ไม่เป็นใจ 
    ในตอน ม. 1 เราก็เคยผ่านการเข้าเชียร์มาแล้วเหมือนกัน ซึ่งเป็นการเข้าเชียร์ทั้งปี ตอนนั้นพี่เขาไม่ได้สอนเฉพาะเพลงเท่านั้น แต่ยังสอนการแปรอักษรอีกด้วย ณ ช่วงเวลานั้น เราไม่อยากเข้าเลย มันน่าเบื่อมาก แหกปากเจ็บคอ แต่ก็ยังเข้าอยู่เพราะไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้ว่าทำไปทำไม ยิ่งบางครั้งต้องไปตากแดดทั้งวันซึ่งร้อน  ตากกันจนเกรียมไปข้างนึง และตอนนี้ก็ยังคงหาเหตุผลที่ต้องทำไม่ได้ นอกจากคำว่า "เพื่อโรงเรียน" 
   พอเข้าปี 1 ด้วยความที่มีเพื่อนเข้าแล้วก็ผ่านการเข้าเชียร์มาแล้ว 1 ปีจากมัธยม ทำให้เรามีความกล้ามากขึ้น จนในที่สุดเราก็สามารถอดทนจนเข้าครบได้ และได้ผ่านการสอนมากมายจากรุ่นพี่ 
   ผลที่สามารถเห็นได้ชัดที่สุดคือวันวิ่งประเพณี ด้วยความที่เราเข้าครบ เราจะถูกกันให้เป็นพลธง คล้ายๆผู้นำในการวิ่ง เพราะเราจะเป็นผู้ที่รู้ว่าเพลงร้องอย่างไร ปรบมืออย่างไร วันนั้นเรารู้สึกเหนื่อยมากและเสียใจมากเช่นกัน
เหนื่อย...จากการแหกปากร้องเพลงแทนคนที่ร้องไม่ได้
เหนื่อย...จากการกอดคอประคองเพื่อนและตัวเองในการวิ่ง
เสียใจ...ที่เพื่อนๆไม่ช่วยกันทำกิจกรรม ทั้งๆที่ทุกคนสมัครใจกันมาเอง
   แต่เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เราได้รับรู้อะไรหลายอย่าง สิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น ความเคารพเกิดขึ้นในใจ ความนับถือและกล้าที่จะเรียกพวกเขาว่า "พี่" เริ่มก่อขึ้นมา จากการที่เห็นสิ่งที่พี่ทำให้เราหลายอย่าง การที่เห็นผู้ชายตัวโตๆหลั่งน้ำตาออกมาเพราะน้องของเขา คนที่เขาสอนมาเองกับมือไม่ได้รับการยอมรับจากพวกพี่ๆของพี่ ณ ตอนนี้มันยังคงค้างอยู่ในความทรงจำอยู่เลย แม้กระทั่งตอนนี้ ในวันที่พี่จบไม่แล้ว ก็ยังคงเป็นห่วงน้องๆอยู่ ห่วงว่าน้องจะไม่ได้รุ่น ไม่ได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่ เจตนารมณ์ที่ถูกส่งต่อกันมา ตอนนี้มันได้จารึกลงในจิตใจของน้องหลายๆคนแล้ว อะไรที่ยังทำไม่ได้หรือลืมแล้วก็มาสอนกันใหม่ นั่งติวกันตรงนั้นเลย
   


 พอขึ้นปี  2 มา เมื่อมีน้องใหม่มา ก็ยังคงต้องส่งต่อประเพณีนี้ต่อไป ทว่าจากการที่เข้าไปดูน้อง มีหลายๆคนที่ไม่เคารพกฏเกณฑ์ที่ถูกกำหนดขึ้น ความเคารพต่อรุ่นพี่ก็เริ่มหายไป ถามว่าแอบเสียใจไหม ตอบเลยว่าใช่ พี่ของพวกเราสอนคุณไม่ดีหรอ เราไม่ได้บอกพวกคุณหรอ ถ้าคิดว่าไม่อยากทำเเล้วมาทำไม ถ้าจะมาก็ควรทำให้ดีสิ ปลาเน่าตัวเดียวมันเหม็นทั้งคอนะ คนที่ทำก็ทำกันจนตายไปข้างนึง แล้วนั่นไปใช่เพื่อนน้องหรอ ความรับผิดชอบคืออะไรกันแน่

  สุดท้ายนี้ขอให้คุณกลับไปคิดให้ดี ว่าระบบนี้ควรมีอยู่หรือไม่ มันเป็นเพียงคำพูดสวยหรูหรือมันคือประเพณีที่ควรส่งต่อกันมา



#สวัสดีปี 1
#HBD E72 21.08.16


#E72 รักเเละเคารพพี่ซีเนียร์ของพวกเขาเสมอ 
#E69

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ดรอป ​(Withdraw) ต่อชีวิตหรือฆ่าตัวเอง

รีวิว ร้านเลียปาก จังหวัดร้อยเอ็ด

ปี 1 นั้น สำคัญไฉน